Co to jest dyskopatia?

Dyskopatia jest już zaliczana do chorób cywilizacyjnych – diagnozuje się ją u coraz młodszych osób, a jej występowanie jest mocno powiązane z szeroko rozumianym niezdrowym stylem życia. Zaawansowana dyskopatia jest bardzo niebezpieczna dla zdrowia i może uniemożliwiać normalne funkcjonowanie. Dlatego trzeba zacząć ją leczyć jak najwcześniej.

Z tekstu dowiesz się:

• co to jest dyskopatia,
• jakie są jej przyczyny,
• jakie są objawy dyskopatii,
• czy istnieją skuteczne ćwiczenia na dyskopatię,
• kiedy należy podjąć leczenie operacyjne.

Niewłaściwy tryb życia może mieć bardzo negatywny wpływ na nasz kręgosłup. Praca siedząca, długie godziny spędzane przed komputerem, niedobór aktywności fizycznej – wszystko to może powodować stany zwyrodnieniowe i przeciążeniowe, a także różnego rodzaju choroby kręgosłupa. Jedną z nich jest dyskopatia.

Dyskopatia – co to jest?

Dyskopatia to proces zwyrodnieniowy krążków międzykręgowych, które są zbudowane z jądra miażdżystego, pierścienia włóknistego oraz płytek chrzęstnych. Zdrowe krążki pomagają nam utrzymywać kręgosłup w prawidłowym położeniu. W przebiegu dyskopatii dochodzi jednak do wysunięcia się jądra miażdżystego z otaczającego go pierścienia włóknistego, który traci swoją naturalną sprężystość i ulega uszkodzeniu (najczęściej pęknięciu lub całkowitemu przerwaniu).

Dyskopatia – przyczyny

Dyskopatia miewa podłoże genetyczne, związane z wrodzonym osłabieniem włókien kolagenowych tworzących pierścienie włókniste krążków międzykręgowych. Częściej jednak przyczyną choroby jest styl życia, a dokładniej:

• praca biurowa,
• długotrwałe prowadzenie samochodu,
• nieprawidłowa technika podnoszenia ciężkich przedmiotów,
• długotrwała ciężka praca fizyczna,
• niedobór aktywności fizycznej,
• nadwaga i otyłość,
• palenie papierosów.

O ile nie mamy wpływu na to, z jakim zestawem genów przyszliśmy na świat, o tyle możemy popracować nad szkodliwymi nawykami. Ryzyko wystąpienia dyskopatii możemy zmniejszyć m.in. poprzez utrzymywanie prawidłowej masy ciała oraz uprawianie dopasowanej do stanu zdrowia aktywności fizycznej.

Dyskopatia – objawy

Głównym objawem dyskopatii jest ból w lędźwiowym i/lub krzyżowym odcinku kręgosłupa. Z czasem u pacjenta pojawia się ograniczenie ruchomości kręgosłupa. Występują też objawy neurologiczne: zaburzenia czucia czy niedowłady. W bardzo zaawansowanych stadiach dyskopatii może dochodzić nawet do porażenia pęcherza i odbytnicy, dysfunkcji mięśni zwieraczy oraz zaburzeń czucia w okolicy krocza.

Już pierwsze dolegliwości bólowe w obrębie kręgosłupa powinny skłonić nas do wizyty u specjalisty. Wywiad lekarski oraz badania obrazowe (rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa, RTG) pozwalają postawić szybką diagnozę i wdrożyć odpowiednie leczenie, minimalizujące objawy oraz hamujące postęp choroby.

Dyskopatia – ćwiczenia

Na wczesnym etapie dyskopatii, gdy u pacjenta występują lekkie i umiarkowane bóle kręgosłupa, bez objawów neurologicznych, zwykle zaleca się różnego rodzaju ćwiczenia. Początkowo pacjent wykonuje je pod kontrolą doświadczonego fizjoterapeuty, później także samodzielnie w domu. Mogą one obejmować między innymi:

• rowerek w pozycji leżącej na plecach,
• przyciąganie na zmianę do klatki piersiowej lewej i prawej nogi w pozycji leżącej na plecach,
• jednoczesne unoszenie ręki i nogi w pozycji leżącej na boku,
• koci grzbiet w klęku podpartym,
• unoszenie głowy do góry przy jednoczesnym oparciu rąk na biodrach w pozycji leżącej na brzuchu.

Oprócz ćwiczeń niezbędna może się okazać także rehabilitacja, w skład której wchodzą m.in. terapia manualna, fizykoterapia (pole magnetyczne, laseroterapia, prądy TENS) czy masaże lecznicze.

Dyskopatia – leczenie farmakologiczne i operacyjne

Leczenie farmakologiczne dyskopatii ma na celu złagodzenie dolegliwości bólowych oraz zahamowanie procesów zapalnych. W fazie ostrej choroby najczęściej stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak diklofenak, ketoprofen oraz naproksen. Czasem zaleca się także leki miorelaksacyjne (np. tetrazepam) albo słabe opiody (np. tramadol). Silne opioidy (np. morfina), leki przeciwdrgawkowe (np. lamotrygina) i blokery kanałów wapniowych stosuje się w bardziej zaawansowanych stadiach, gdy bóle mają charakter przewlekły i towarzyszą im już objawy neurologiczne.

Jeśli jest taka konieczność, dyskopatia może być leczona za pomocą minimalnie inwazyjnych zabiegów, np. z zastosowaniem lasera. Ostatecznością może się okazać przeprowadzenie tradycyjnego zabiegu operacyjnego (jeżeli u pacjentów pojawiają się już niedowłady czy zaburzenia funkcjonowania zwieraczy).

Źródła:

https://www.mp.pl/pacjent/neurologia/choroby/151271,bole-krzyza
https://www.termedia.pl/Leczenie-zespolow-bolowych-kregoslupa-w-przebiegu-dyskopatii,98,26143,1,0.html
http://www.neurocentrum.pl/dcten/wp-content/uploads/sites/4/Celej-Szuster-3.pdf