Uwolnienie przykurczu stawu łokciowego

Uwolnienie przykurczu stawu łokciowego jest to operacja mająca na celu poprawę lub przywrócenie  zaburzonej ruchomości tego stawu. Ograniczenie ruchomości może występować zarówno w zakresie wyprostu, zgięcia, jak i ruchów rotacyjnych przedramienia. Przykurcz stawu łokciowego może być efektem patologii miękkich elementów stawu (torebka stawowa, blizny pourazowe), ale najczęściej kojarzy się ze skostnieniami lub wolnymi fragmentami kostnymi w obrębie stawu łokciowego.

Przyczyny powstawania przykurczu i skostnień stawu łokciowego są różnorodne, a do najważniejszych wśród nich można zaliczyć:

• przykurcz pourazowy, kiedy w wyniku złamania, zwichnięcia, lub obu tych czynników jednocześnie pomimo zastosowanego leczenia i rehabilitacji nie udaje się odzyskać właściwego zakresu ruchów
• przykurcz zwyrodnieniowy wynikający z choroby zwyrodnieniowej stawów, urazów dokonanych w przeszłości, które nie wymagały żadnego leczenia, lub chorób, którym towarzyszą zmiany zwyrodnieniowe jak na przykład reumatoidalne zapalenie stawów (RZS)

Jeżeli zastosowana intensywna rehabilitacja nie przynosi satysfakcjonującego pacjenta efektu, tylko leczenie operacyjne ma szansę przynieść całkowitą, lub chociaż częściową poprawę, zwiększenie funkcjonalności kończyny i zmniejszenie bólu w codziennym życiu.

Do kwalifikacji do zabiegu operacyjnego najważniejszy jest wywiad, badanie kliniczne Pacjenta oraz badania dodatkowe, głównie RTG i USG z oceną dynamiczną stawu łokciowego. Czasem, szczególnie w przypadkach pourazowych konieczne jest wykonanie badania CT lub MR.

Zabieg operacyjny przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym i trwa od 1,5 do 2,5 godziny

Czas pobytu w szpitalu to 2 dni. Rehabilitację rozpoczyna się po 2-3 dniach od operacji i trwa ona ok 6-12 tygodni. Najczęściej zastosowanie znajduje szyna CPM wynajmowana przez Pacjenta do domu na okres ok 2-3 tygodni.

Trzeba pamiętać, że pomimo największej staranności podczas operacji, nie zawsze udaje się przywrócić zadowalający Pacjenta zakres ruchów, co najczęściej wynika z zaburzonej pourazowo konfiguracji stawu. W takiej sytuacji pozostaje wyłącznie rozważenie całkowitej endoprotezoplastyki stawu łokciowego.